8-9 ağu 24

 Bazen 1 kişi sizi kaybeder ama dünya kadar insan sizi kazanır. Ben bunu hayatımda birkaç kez yaşadım. Bana yanlış gelen şeyler yapan ve kaldıramadığım boyuta ulaşan kişiler oldu hayatımda. Hatta kimisi akrabam bunların. En sonunda gitmeyi tercih etmek zorunda kaldım. Onlara sorsam çoğu beni çok seviyor bu arada. Ama daha ziyade eziyet etmeyi seviyor olabilirler bence. Onlardan uzaklaşınca, hep şu şekilde bir farkındalık oluştu bende: "Ben o insan(lar)a ne kadar duygu, emek, vakit vb. şey harcadım ve sonu benim için hüsran oldu. Belki benim tek kelimemden güçlenecek insanlardan kendimi mahrum ettim. Bir yerlerde benim yeteneklerime ihtiyacı olan insanlar var ve ben kendimi ziyan ediyorum resmen. " Sonra videolar çekmeye başladım mesela. Hem de hiçbir zaman üşenmedim. Sunumları hazırlarken yazmaya da, sunarken konuşmaya da... Çünkü zamanında o kadar hak etmeyen kişilere o kadar emek ve zaman harcadım ki. Acıyı ben en baştan yaşadım yani.

 Bugün yine buna benzer bir şey yaşıyorum. Hayatımda olumlu anlamda yeri olması gereken bir figür, hayatımı mahvetmek için elinden geleni ardına koymadı ve bazı şeyler benim o kadar bilgim dışında oldu ki, tarih bugünleri gösterdiğinde (yani yıllar sonra) anca parçaları birleştirip de bana ne kadar zarar verdiğini ne yazık ki anlıyorum. Ve verdiği zarara rağmen yılmayışım için bugün öyle büyük bir sevinç yaşadım ki. Tarif edemem, cidden. Ve artık "oyun bitti" dedim. Çünkü gerçekten bitti. Karşı tarafın beni vurduğu yeri buldum artık. Ve şimdi kendimle öyle bir gurur duyuyorum ki bana verilen zarara rağmen yılmadığım için... Gördüğüm zararlara rağmen pes etmediğim için...