Kırk Yedi

 Rutin hayattan canım çok sıkıldı yine. Bu durum bana bu dönem musallat oldu. Çünkü sağlığım düzeldi. Hastayken rutin mutin fark edemiyor insan. Sağlıklıyken canım sıkılıyormuş, benim de yeni haberim oldu.  Günlük işlerimi daha anlamlı hale getirme çabası içerisine girdim. Ama yeterince yapamıyorum yine de demek ki o yüzden içim bayılıyor. 🙄😥 Haftasonu evde olup haftaiçi derse gitme gibi bir şeyde pek bir değişiklik yapamadığım ve bundan da rahatsızlık duyduğum için ne yapacağımı bilemiyorum. Bu haftalık rutine bağışıklık kazanmamış olmam sıkıntı. Önceden böyle dertlerim hiç yoktu.  Sanırım günlerimi daha bana eğlenceli gelecek hale sokmam lazım. Birbiri ile o kadar aynılar ki... Ne yapacağıma dair pek bir fikrim de yok... 😮‍💨 Derslerle olan ilişkime eğlence katsam sorun epey çözülür gibi. Daha önce derslerden bu kadar sıkıldığımı hiç bilmiyorum. 

 Psikoloji düzelmesi denen şeyi birkaç gündür yaşamaya devam ediyorum ve çok şaşkınım bu yüzden. İyi bir ruh halini uzun saatler boyunca hissetmek benim için cidden bir yenilik. Umarım kalıcı olur. Bu durum başladığından beri daha önceden moralimi çok bozmuş bazı şeyler karşıma çıktı tesadüfen. Fakat bu kez hiç de moralim bozulmadı. Bu çok enteresandı. Kafama takılmadı bile hatta. Normalde gün içinde karşılaştığımız şeylere verdiğimiz duygusal tepkiler bilinçaltımızdan gelen şeyler. Çoğu bazı anılarımızla eşleştiği için bizde bir tepki uyandırıyor. Anıların üstümüzde yarattığı olumsuz etkiyi aştığımız zamansa artık o şeyler üzüntü, korku, stres gibi şeyler yaratmıyor. İnsanoğlunun bu şekilde kontrolü imkansıza yakın şekilde bir duygusal alemle yaratılmış olması inanılmaz garip geliyor bana. Beynimiz ilkel güdülerimize göre karar veriyor. Hayatta kaldığımız yolu biz sevsek de sevmesek de sürdürüyor. Sonuçta o şekilde hayatta kaldık mı, evet.   Kendi tecrübelerime dayanarak...

 Bazen yapamadığım ve içimde kalan şeylerin yerine bir şey koyuyorum ve böylelikle o şeyi yapamamış olmanın sancısından kurtuluyorum. Mesela öğretmen olamadım ama oturdum bir sürü video çektim. İçim epey rahatladı.   Şimdi de başka bir şey var. Şöyle ki, akademik anlamda bir şeylere dahil olmak istediğim ama olamadığım uzun bir zaman geçirdim. Hep girişimde bulundum bu arada. Ama üyesi olduğum kulüp bile bana iş düşmesine fırsat kalmadan dağıldı mesela. Öyle bir "olmuyor" yani. Ve ben bunu cidden dert ediyorum kendime. Yapmam gerek gibi gelen ama yapamadığım bir şey olarak kalıyor aklımda. O yüzden kendime başkalarına bağlı olmadan yapabileceğim şeyler bulmaya karar verdim. Ben aile ortamı gibi herkesin birbirine bağlı hareket ettiği ortamlarda da bunu yaşadım bu arada. Sürekli bağlı olduğum kişiler bir şeylere engel olurdu ve yapamazdım. Çocukken en büyük hayalim, büyüyünce tek başıma takılmaktı. Yaptım da. Tek başıma sinemaya gittim mesela ya da cafelere, kütüphanelere fala...

 Asırlardır süren depresyonum (laf olsun diye demiyorum) bugün bitmiş gibi. Bir önceki yazımda bahsettiğim kişi ile alakalı olabilir. Daha önce aynı kişi ile karşılaşsam bir daha dönüp de bakmazdım mesela çünkü korku ve bir sürü üzüntüyü tetikliyordu... Ağır travmatik şeyler yaşattı kendisi. O psikolojik ezikliği atlatmak hiç kolay olmuyor. Onu atlatabilmiş olduğum için aslında gözlerimden ateş çıkarcasına bakabildim ona. O yüzden kendimle ayrıca gurur duydum. Şöyle bir gerçek var, biri size kötülük yapmakla alakalı çekimser değilse, siz "Yapma etme" dedikçe daha çok yapıyor. Güçlü durursanız ancak geri çekiliyor. Ben güçlü duracak hale geldim ama ne zor geldim... Neyse muhtemelen iyileşen ruh halim bundan dolayı. Çok garip gelecek belki ama, bugün yerde gördüğüm çöp bile gözüme güzel gözüktü. Belki cebir bile güzel gelir artık. 😂

 Ben sinirlenince çok sinirleniyorum, biliyor musunuz... 😮‍💨 Bu çok yorucu. Bazı insanlar sinirlendikten 5 dk sonra sebebini bile unutuyor, ben öyle değilim. "Sinir forever 🔥✊🏻☠️" bende. Böyle bir girişi niye yaptım...  Dün yolda birini gördüm ya da öyle sandım. Hava karanlıktı, kendisinde şapka da vardı o yüzden emin olamıyorum. Ama bir yabancı ile göz göze gelmek nadiren olur sanırım. Bu kişiyle göz göze gelince aslında, o olduğundan daha da işkillendim. Bir an kafamı çevirmiştim, normalde dönüp de bir daha bakmazdım ama o sandığım için baktım ve gözlerimden alev çıktığını hissettim. Çünkü "sinir forever" işte. O da o noktada bakışlarını çevirdi ve garip şekilde de ağzı açıldı. Şaşırma ifadesi miydi yoksa başka bir şey mi bilmiyorum. Ama ben resmen cayır cayır alev gönderdim enerji olarak onu biliyorum. 😒 Her hata affedilir mi... Bana kalsa, aşırı empatinin kişinin kendisine zararı dokunmasa affedilir ama bazı hatalar affedilmemelidir. Çünkü güveni yerle bir ...